توهم همیشگی بودن

در این نوشته درباره ی توهم همیشگی بودن در رابطه ها صحبت خواهیم کرد

ما وقتی وارد رابطه هایمان میشویم، میخواهیم همه چیز “همیشگی “باشد.

“همیشه ” کنارم بماند.     ” همیشه ” درکم کند.    ” همیشه ” خوشحال باشیم.

وقتی ما با آدمها رابطه برقرار می کنیم و وارد روابط جدی تر مثل زناشویی میشویم یعنی با جهانی ناپایدار و متلاطم وارد رابطه می شویم.

ما همه آدم هستیم و جهان درونی ما پر از غیرقابل پیش بینی ها و موقت ها است.

پس همه شبیه به هم احساسات و طبعاً رفتارهایی موقت را تجربه می کنیم که بستگی به حال دنیای درونی مان دارد و

این یعنی در رابطه با آدمها ” همیشگی ای” وجود ندارد!

“همیشگی ” مربوط به موجود یا وجودی غیر از انسان است. هرآنچه به انسان ختم می شود “موقت” است.

زیبایی رابطه ها هم در همین است؛ وقت ما محدود است و آدمها در رابطه هایشان تغییر می کنند و رویای ” همیشگی ” بودن را به چالش می کشند.

هیچ چیز همیشگی نیست اما در رابطه های موفق و طولانی ” بودن آدمها و حضور داشتنِشان بیشتر از نبودنهایشان ” است !

آدمها نمی توانند همیشه کنار ما بمانند چون به خلوت احتیاج دارند، گاهی حتی به انزوا احتیاج دارند. گاهی خشمگینند و می خواهند تنها باشند و گاهی خسته اند اند و میخواهند حضور کمتری در رابطه داشته باشند.

در نهایت آدمها نمی توانند همیشه تمام و کمال در رابطه باشند، اما قطعا در رابطه های موفق آدمها در مواقعِ درستی در رابطه “حضور ” دارند و سعی می کنند برای رابطه تلاش کنند.

می توانند همیشه نباشند اما در مواقع سخت کمکمان کنند و تنهایمان نگذراند. آنقدر دور نمی شوند که احساس کنیم معلق شده ایم و آنقدر خلوت می دهند که یاد بگیریم در رابطه باشیم و مستقل بودن و تنها بودن را تجربه کنیم.

توهم ” همیشگی ” بودن آدمها و رابطه ها توهم دردناکی است.

اگر همین یک نکته کلیدی را درباره ی رابطه ها مخصوصا روابط زناشویی یاد بگیریم میتوانیم قدم بزرگی در راستای رضایت زناشویی برداریم

رابطه بین آدم ها مثل آتش می ماند نه آنقدر دور شو که از سرما یخ بزنی و نه آنقدر نزدیک که تو را بسوزاند!

منبع: دنیای روانشناسی